Poradnia psychiatryczno-terapeutyczna

Miss of the Edward-Land [mod]

Ness. nie pamiętam, czy ten temat służy do pocieszania, dawania rad czy czego,
ale powiem ci jedno ostatnio przeżywalam prawie to samo, moje myśli przerażały mnie samą, nauka = bleee, rodzice = o słodki, kurwa, jezu, wszystko mnie denerwowało, a co do otoczenia? Aktualnie żyję w udawanej przyjaźni z Asią ekhem powszechnie znaną jako przyjaciółką. Oddalamy się i widzimy to, ale trwamy, bo to ostatnia klasa i nie ma z kim siedzieć.
I powiem ci szczerze na to nie ma lekarstw, naa to wszystko, z tego po prostu się wychodzi, to później wróci, ale trzeba sie 'cieszyć' czasem kiedy tego nie ma.
Mi osobiście przeszło na chwilę obecną, mam chwiliowe załamania, ale jest na prawdę lepiej. Co mi w tym pomogło? Nie będe kłamać nie powiem, że któraś z was, nic mi nie pomogło, po prostu wzięłam się w garść. Ktokolwiek by mi mówił cokolwiiek i tak to mi nie pomogło, wybaczcie szczera prawda. A tak była jedna sprawa po której mi się polepszyło, a mianowicie przez tydzień moje złe emocje jeszcze bardziej się powiększyły, a moi rodzice w sobotę mieli wyjeżdżać, miałam wolną chatę i chciałam w ten dzień się wypłakać sama sobie, głośna muzyka, skradziony alk od starszych i tylko ja. To był dzień w którym chciałam płakać i wiesz co? Nie płakałam, za chuja NIE UMIAŁAM. Czekałam na dzień płaczu cały tydzień, odliczałam godziny do wyjazdu 'mamusi i tatusia'! Pomimo obejrzenia szkoły uczuć, słuchania dołującej muzyki WCIĄŻ NIE UMIAŁAM. Od tamtego czasu chyba mi lepiej.

sory za wszelkie błędy pisałam co myślę i pewnie nic z tego nie zrozumiałaś. ; )

Całuję,
Matka- rodzicielka BITCH Ja. ; )

Little Eddie's Aunty Ness [mod]

Właśnie tak sądzę, że musze się uporać z tym sama.
Może przejdzie, może nie ;p Zobaczymy.
To był ten dzień co ja ryczałam zamiast Ciebie? ;p ;D
Ah. I dzięki za szczerość ;*
Po prostu musiałam się wygadać.
No i mi też już chyba nie pomaga to forum. Tym bardziej, że już parę osób tu tylko jest.

Kapral Kot w Butach

a ja mam tak samo.

wiecie co? dziś sobie uświadomilam, że cierpię.
Niby odczuwałam pustkę, przez rok było dobrze, coś tam coś tam, ale tak naprawdę odsuwałam od siebie myśl, że jest mi niedobrze. dopiero kiedy kilka osób powiedziało mi, że się wykańczam, zrozumiałam i to chyba nie do końca.
nie wiem, czego chcę i jak to zmienić.
nie wiem, co naprawić i jak to zrobić.
nie wiem, jak wstawać rano, żeby nie bolało i jak uśmiechać się szczerze
nie wiem, jak płakać, ani jak kochać
nie potrafię rozmawiać, ani dostrzegać.
jestem jak dziecko we mgle, zamknięte w pokoju bez klamek, pozbawione światła, zamrożone niczym.

i nie wiem, co dalej.

Miss of the Edward-Land [mod]

Choch. wszystkie takie jesteśmy. Najpierw każda ma doła, takiego mega, a poźniej jesteśmy obojętne. I prędzej czy później każda z nas to przeżywa. Ja mam tak, że raz jestem zdołowana, raz obojętna i tak cały czas na zmianę. Chore to.
Ja to pierdolę. Chcę normalnie żyć, ale d tego potrzebni są przyjaciele i inne otoczenie, nowe życie.
Wierzycie w reinkaarnację?

Little Eddie's Aunty Ness [mod]

No właśnie. Miss ma racje. Wszystkietam mamy, tylko, żejedna odczówato bardziej inna mniej, czy coś.
Ale miejmy nadzieję, że to przejdzie. Oczywiście nie zniknie, ale przejdzie.
Może nawiosne, jak kwiatki będa rosły i ten teges, to jakos sięhumorki poprawią.
Bo święta to.. ah szkoda gadać.